تاریخ همیشه پر از نکات جالب و خواندنی است که می تواند انسان را به نتایج جالب توجهی برساند.مثلا دوران قاجار رو شما یه مطالعه اجمالی بکنید، بخصوص جنگهایی که منتهی شد به قرار دادهای ننگین و شرم آور گلستان و ترکمن چایی. ایران در این مقطع به لحاظ نظامی قطعا از روسها سَرتر بود و در میادین رزم برتری با ایرانی ها بود.این اتفاق به وضوح در جنگ منتهی به قرار دادترکمنچایی دیده شد و ایرانی ها نه تنها در این جنگ اون قسمت از زمینهای ایران که به موجب قرار دادگلستان به روسها واگذار شده بود را گرفتند بلکه فراتر از این مناطق هم پیشروی کردند ولی متاسفانه براثر تفرقه هایی که بین سپاهیان افتاد که برادران عباس میرزا (پادشاه وقت) منشاء این تفرقه بودند نه تنها دوباره ایران شکست خورد بلکه روسها هجوم اوردند و تبریز رو هم تسخیر کردند و قرار داد ترکمن چایی منعقد شد.یک نکته رو فراموش نکنیم که شاید بپرسید دلیل برتری ایرانی ها از روسها چه عاملی بود؟سپاهیان قطعا نمی خواستند مراتب جان نثاری خود را به پادشاه ایران اثبات کنند بلکه آنها از سر اعتقاد و حکم جهاد ملا احمد نراقی و سیدمحمد طباطبایی(شیخ مجاهد)جنگیدند و این دو فقیه باعث شدند که ایرانی ها را این گونه تاقلب سرزمین کفر پیش ببرند.سوال دومی که شاید به ذهنتان برسد اینه که ایران که در بحث نظامی قویتر از روسها بود چرا این قرار دادهای ننگین را امضاء کرد؟جواب این سوال را هم تاریخ با شفافیت می دهد؛مذاکره کنندگان ایرانی اینقدر کودن و احمق بودند که مورخین می گویند در بسیاری اوقات روسها انان را به تمسخر می گرفتند و به انها می خندیدند و یک بزم خنده ،هم در جلسات و هم بعد از جلسات برای روسها درست می شد؛ اینجاس که هر ایرانی از تحقیر روسها احساس شرمندگی و حقارت می کند که چرا اینقدر مذاکره کنندگان ایرانی منگول بوده اند.

دقیقا همین فضا در این مقطع کنونی حاکم است؛ یعنی هیچ فرقی نمی کند فقط بازیگران عوض شده اند. ایران همچنان از لحاظ قدرت نظامی حرف اول را در منطقه و جهان می زند ولی بازهم در پشت میز مذاکرات زیاد حرفی برای زدن نداریم و معلوم نیست که رایزنان ایرانی چه تعهداتی در لوزان داده اند که علی رغم خواسته مقامات ارشد نظام ،نمایندگان مجلس و مردم، فکت شیت ایرانی هنوز به بازار نیامده!امروز صحبت های مونیز در مورد مذاکرات رو می خوندم که واقعا اگر چنین چیزی باشد باعث تاسف و شرمندگی است! شاید ما الان به مردم زمان قاجار خرده نگیریم چون مطلع نبودند و نمی دانستند که چه اتفاقاتی می افتد ولی 50سال دیگر یا 100سال دیگر، آیندگان چگونه در موردما فکر خواهند کردو قضاوت خواهند کرد؟