یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

یادداشت "خواب در منطقه جنگی حرام است" را حدود ده روز پیش نوشتم و علی القاعده باید همون ده روز پیش روی وبلاگم قرار می دادم ولی بدلیل انجام دادن برخی از امور نتوانستم ویرایش نهایی ان را بهنگام انجام بدهم و بالاخره دیروز مصمم شدم و ویرایش نهایی انجام شد. حرف حسابم در این یادداشت این است که چرا با دیدن اوضاعی بد منطقه، چرا با تهدید های مکرر دشمنان، چرا با کشاندن جنگهای نیابتی به نزدیک مرزهای ایران، چرا با بی ثباتی امنیت در منطقه و کشت و کشتارهای وسیع در یمن ،سوریه ،عراق باز هم انگار آن گاردی که نسبت به دشمن باید بگیریم ،نمی گیریم. در حقیقت این گارد یعنی ایجاد امنیت و ثبات در کشور آن چیزی که همه ما مکلف به ان هستیم. من یه جایی از این یادداشت گفتم که آمادگی جامعه در تراز با شرایط منطقه و تهدیدات دشمن نیست؛شاید پذیرش این جمله یکم سخت باشه ولی هرچه فکر می کنم باید چیزهایی ببینیم ،که نمی بینیم،سخنانی باید بشنویم که نمی شنویم و حال آنکه هنوز هم باید جواب این سوال را بدهیم که چرا باید بگوییم مرگ بر آمریکا!

امروز کاریکاتور توهین آمیز یکی از روزنامه ها رو نسبت به شهدای غواص دیدم؛ واقعا متاسف شدم؛دارم فکر می کنم عوامل اجرایی این روزنامه از سردبیر و مدیرمسول تا کاریکاتوریست جواب این شهدا رو چی میخواهند بدهند؟ وا اسفا