یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

حول و حوش یک ساعت بعد از افطاری بود که حس و حالم عوض شد و هم از لحاظ روحی و هم از لحاظ فیزیکی. نمی دونم این چه حس و حالیه.کلا بدنم جوون نداشت حوصله هیچ کسی  رو نداشتم بچه ها که باهام صحبت میکردند حوصله گوش دادن به حرفاشونو نداشتم ،فقط دوست داشتم یه گوشه ای تنها بشینم و بچه ها رو نگاه کنم ، هیچ مشغله فکری هم نداشتم که بگم فکرم در گیر بود... اینم از حس و حال عجیب من

الان که دعای سحر رو رادیو و تلوزیون می خونه منم این فراز از مناجات شعبانیه رو می نویسم؛خیلی دوسش دارم ولی افسوس که با تمام وجود نمی تونم قسم بخورم که بهش اعتقاد دارم

 وَ بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی

کاستی و فزود و سود و زیانم تنها به دست توست نه دگری.