یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

 مراسم اربعین طی این چند سال اخیر حال و هوای خاصی به خود گرفته است. در سایه امنیتی که در سالهای اخیر در کشور عراق ایجاد شده مردم شور و حرارتی خاصی  قدم در مسیر نجف تا کربلا می گذارند هرچند در سالهای نا امنی هم علاقمندان به امام حسین در این مسیر قدم برمی داشتند و ترسی به دل را نمی دادند که به برکت همین اخلاص و علاقه به امام حسین بود که امروز شاهد یک اربعین چند ده میلیونی هستیم که سال به سال شاهد افزایش حضور شیعیان در روز اربعین در کربلا هستیم.در حقیقت در راهپیمایی عظیم اریعین، پاها انسان را به کربلا نمی رسانند بلکه دلهای مالامال از عشق به امام حسین است که بیش از 80 کیلومتر مسیر را می پیمایید بدون انکه خم به ابرو بیاورد، در این راه همه سختی را به جان می خرند و با چنان شور و شوقی  قدم بر می دارند که نمی توان این حال در کلمات بیاوریم. در این روز شیعیان محبت خود را به خاندان اهل بیت یک بار دیگر در جهان به نمایش می گذارند تا هویت شیعه را معرفی کنند و این حرکت سیلی محکمی باشد به دشمنانی که قصد  دارند هویت شیعه را از بین ببرند. در یک کلام می توان گفت رد پاهای برجای مانده از نجف تا کربلا،پیامی جز زمینه سازی ظهور حضرت مهدی (عج)، مبارزه با ظلم و ستم، نابودی دشمنان اسلام و صهیونیسم و... ندارد.

امسال رزقم این بود که در پیاده روی اربعین شرکت کنم خدارو صد هزار که این توفیق نصیبم شد تا این مسیر سرتاسر عشق به اباعبداله را بپیمایم و منم هم قطره ای باشم از این دریای بیکران عشق و عاشقی. ان شاء الله بزودی خاطرات و عکسهای این سفر را منتشر می کنم تا برای همیشه ثبت بشود.