یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

ماه رمضان که اومد هیچ، امروز روز چهارمه به همین راحتی؛ این را میگند گذشت عمر در چشم بهم زدنی.

هنوز یخ وب نویسی وا نرفته.بیش از پنج شش ماه از این عرصه دور بودم و در این مدت احوالاتی بر من گذشته که وصف نشدنیه ؛ مردن و زنده شدن کار روزانه من شده، هر روز و هر ساعتی که به فکر این اتفاق میفتم جونم بالا میاد دائم از خودم سوال میکنم که چرا این جور شد؟ حکمت خدا چی بود؟چرا توی این مقطع؟ ودهها سوال دیگه که نتیجه آن احساس یک فشار روانی سنگین بر روی خودمه. واقعا سنگینه، واقعا سخته و تحمل نکردنی ... یک دفعه طوفانی آمد و رفت و بار غمی برایمان بر جای گذاشت که نمی توانیم  آن را بر دوش بکشیم، به تنها چیزی که فکر نمی کردیم همین بود ولی همین هم شد... ولی باز هم خدارو شکر 

امام صادق می فرمایند