یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

امروز صد و بیستمین روزی است که بی وقفه دارم یادداشت روزانه می نویسم. هر روز دارم می نویسم و هر روز به اهمیت آن بیشتر از روز قبل پی می برم. طوری شده که اگر ذره ای احساس کنم که یادداشت نویسی هیچ اثری برایم ندارد حاضر به ترک ان نیستم. می گویم بگذار عمرم در نوشتن تلف شود اشکالی ندارد ولی حاضر به ترک آن نیستم. من به این باور دارم که ثمر دهی هر کاری در  استمرار و مداومت است. باید مستمرا نوشت و نوشت و نوشت. باید مدام بنویسم و  بر نوشتن مداومت داشته باشم. چقدر این کلمه مداومت را دوست دارم.در لایه های پنهان این کلمه من امید می بینم.