یادداشت 19 مرداد 1404
وارد 230 مین روز شدم که به لطف خدا یادداشت های روزانه ام را بدون وقفه می نویسم. حالا نوشتن یادداشت های روزانه از نان شب هم برایم واجب تر شده. اصلا نوشتن یک نوع درمان است. بنظرم یکی از راههای کاستن فشارهای روحی روزانه یادداشت نویسی است.
قسمتی از یادداشت روزانه
تابستان/ روز چهل و دوم
یکشنبه 1404/05/12
21:32)چقدر این روز ها نیاز دارم بنویسم. چقدر نوشتن برایم آرام بخش شده. پناه این روزهایم شده نوشتن. کلمه ها جمله ها وقتی که در کنار هم چیده می شوند آلامم هم کمتر می شوند. هیچگاه به این معجزه پی نبرده بودم. همه نیاز دارند که در این روزها همدمی پیدا کنند و عقده دل باز کنند، درد و دل کنند تا آرام شوند ولی من، من نیاز به هیچ کسی ندارم، با هیچ کسی هم نمی خواهم صحبت کنم، می خواهم تنها باشم، در یک اتاق تنها با یک خودکار و یک کاغذ شروع کنم به نوشتن. اینقدر بنویسم که آرام بشوم، سبک بشوم.خوبی کاغذ این است که فقط می شنود، ساکت است. هرچقدر که بگویم حرف نمی زند توجیه نمی کند دلیل نمی آورد. سنگ صبور است. برای آلامم آغوش باز کرده و با من همدردی می کند
"اصلا نوشتن یک نوع درمان است" درمانی برای زخم هایی که دیده نمی شن. در سکوت می سوزن.
وقتی می نویسی بار سنگین دل سبک می شه.
با نوشتن با خودت هم رو راست می شی. ترسی از قضاوت هم نداری.
نوشتن واقعا درمانی هست که ته ش به آرامش می رسی. حتی اگر کسی نخونه هم انگار درد دل کردی. آروم می شی.