یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

از مرز که رد شدیم دنبال ارزانترین وسیله می گشتیم!!! اتوبوسهای تهران بود که نفری 10 هزارتومان بود که از مرز تا کوت می برد و از کوت تا نجف هم وسایل رایگان به سمت نجف می بردند. تعداد این اتوبوس ها کم بود و فقط کافی بود که مردم این اتوبوس ها رو ببینند سیل جمعیت به سمت اتوبوسها می دویدند. بهرحال این اتوبوسها به ما نمی رسید!! و از طرفی هم قیمت ونهای عراقی از 180 تا 210 متغییر بود تا اینکه نیسانی رو دیدیم که داره از وسط جاده حرکت میکنه با این نیت سوار شدیم که اول فکر کردیم رایگانه و بعدشم تصورمون این بود که کوت پیاده میشم که هردوش اشتباه بود. خلاصه خودمون رو زوری جا دادیم تو ماشین بغل ده لیتری های بنزین!!! اصلا جام درست نبود و خودم رو زوری کنترل میکردم، تقریبا لبه پرتگاه بودم و با هرتکونی و دست اندازی با سرعت صد و ده بیستا خدای نکرده امکان هر حادثه ای بود. توی مسیر این هفت هشت نفری که بودیم صلوات میفرستادیم ایه الکرسی می خوندیم که صحیح و سالم برسیم واقعا سوار ماشین که بودم از این کارم خیلی پشیمون شدم و تقریبا همه چیز رو تموم شده میدونستم و هر لحظه احتمال یک فاجعه رو می دادم چون هم مکانم و هم نحوه نشستنم اصلا خوب نبود،بهرحال با عنایت و لطف امام حسین مشکلی پیش نیومد؛ از لحظات به یاد ماندنی آن دوبار زیر بارون شدید قرار گرفتیم و خیس شدیم  تا اینکه اذان مغرب و بعد از بیش از هشت ساعت نشستن در نیسان به نجف رسیدیم که و در نهایت نفری 50 هزار تومان دادیم