یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

این روزها بیش از هر زمان دیگری به کلمه فکر می کنم. چگونه می شود با کلمه پر گرفت و پرواز کرد. چگونه می شود با کلمه زیست و گذران عمر کرد. با کلمه چگونه می شود انرژی گرفت. چگونه می شود روح کلمه را حس کرد. کلمه جان دارد. چگونه این کلمات به ظاهر بی جان، به ما جان می دهند.

اینها سوالاتی است که این روزها به آن فکر می کنم

قسمتی از یادداشت روز سی و نهم

سه شنبه ۱۴۰۳/۱۱/۰۹

۱۳:۳۶)گاهی اوقات نوشتن یک جمله روزم را می سازد. گاهی وقتها هم دلم تنگ می شود برای نوشتن، برای این که فقط یک جمله بنویسم. اینها حس های خوبی است که باید غنیمت بشمارم. دیروز که پشت چراغ قرمز بودم و هوا بارانی بود دلم تنگ شد که فقط یک جمله بنویسم و نه بیشتر! سریع گوشی را باز کردم و نوشتم. وای که چقدر همین یک جمله به من انرژی داد و لذت بردم.