یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

قسمتی از یادداشت روزانه که ساعت 1:20 نیمه شب  و در اوج بی خوابی نوشتم. این یادداشت را حدودا دوسال پیش نوشتم

خواب از نوک پا تا مغز سرم را کرخ کرده.
کرکره چشم هایم به سختی بالا و پایین می شود.
خواب انگار زورش بیشتر از نیروی جاذبه شده و من را دارد به زمین می زند.
خواب از من یک جسم تکه تکه ساخته و هر کدام را به سمتی می کشد.
طوفان بی خوابی بدنم را دارد در هم می شکند .
بی خواب مثل یک خوره افتاده به جانم.
چشمانم منتظر خواب است ولی چرا آن را نمی بیند درحالیکه مثل یک مه غلیظ آن را گرفته .
خواب در چشمان مثل یک سراب شده هرچقدر می دود، نمی رسد.
دیگر چشمانم با خواب انس نمیگیرد.
خواب مثل یک ابر سیاه سراسر آسمان چشم هایم را گرفته.
درحالیکه چشم هایم نمی تواند روی پاهایش بایستد، بی خوابی آن را محکم بغل کرده و نگه داشته.
انگار نمی خواهد این چشمه های بی خوابی در چشم هایم خشک شود.
ترکه های بی خوابی بدجور چشم هایم را هدف گرفته.
بی خوابی چشم هایم را جادو کرده.
چشم هایم در جزیره خشک بی خوابی مانده است.
بی خوابی بهانه خواب را از چشمانم گرفته است.
کفه ی بی خوابی بدجور چشمانم را سنگین کرده.
خواب در چشمانم طوفانی به پا کرده.
رقص پای بی خوابی بر چشمانم می کوبد.
بی خوابی مهمان ناخوانده چشمانم شده که قصد رفتن هم ندارد.
بی خوابی چشمانم را به سخره گرفته.
بی خوابی دوست ناباب چشمانم شده.
چشمانم بی خوابی را هجا می کند تا خوب خواب یاد بگیرد و بخوابد ولی امان از خواب.
دودغلیظ بی خوابی چشمانم را می سوزاند.
سایه شوم بی خوابی بر دیواره چشمهایم سنگینی میکند.

ساعت۲:۲۷

خیلی بیشتر از اینها میتوان ساخت ولی دیگر می خواهم بخوابم.