یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

خیلی ها ممکن است با نوشتن جان نگیرند، لذت نبرند،انگیزه پیدا نکنند. حق دارند! حرجی به این افراد نیست. چرا ؟ چون اصلا نمی نویسند! نوشتن را فراموش کرده اند. خوب چطور ممکن است این افراد با نوشتن پر بگیرند و پرواز کنند. شاید در دلشان هم به من بخندند که من چه می گویم. ولی امروز می خواهم یک رازی را با شما درمیان بگذارم و آن هم استمرار در نوشتن است. اگر شما هر روز مقید باشید که بنویسید و ترک نکنید نوشتن را، به مرور در شما حس و حالی ایجاد می شود که از نوشتن لذت می برید و حس و حالتان عوض می شود. من در پست های قبلی هم گفتم در لابلای همه مشکلات و روزمرگی هایی که دارم یک دفعه بارقه امید در ذهنم زده می شود که با وجود همه این مشکلات، تو می توانی بنویسی حرف دلت را بزنی، نظرت را در مورد اطرافیان و اتفاقات بنویسی و  همین در من یک هیجانی ایجاد می شود و آرام می شوم. این حس و حال صرفا به این خاطر در من ایجاد می شود که در نوشتن استمرار دارم.