یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

قسمتی از یادداشت روزانه

زمستان/روز چهل و ششم

سه شنبه ۱۴۰۳/۱۱/۱۶

۸:۵۴) گوشی دستم است همینطور به ساعتی که نوشتم خیره شده ام. می دانم چه می خواهم بنویسم ولی نمی خواهم بنویسم. بی خیال. گاهی وقتها باید عمدا ندید،گاهی وقت ها باید گوشَت را کر کنی و گاهی وقتها هم باید خودت را به نفهمی بزنی. این طوری خیلی راحت می شوی. بهتر خودت را مدیریت می کنی و راحت تر زندگی می کنی.

دیروز به جز چند خط نتوانستم بیشتر بنویسم. باید امروز جبران کنم. باید با نوشتن زیست و با نوشتن گذران عمر کرد.