یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

سال گذشته رمان باده کهن از اسماعیل فصیح را خواندم. چند خطی در مورد آن در یادداشت روز 1402/10/18 نوشتم که در اینجا منتشر می کنم.

۱۱:۵۵(دیشب رمان باده کهن تمام شد. کتاب متنش روان بود و به وضوح مشخص بود که بیست سی سال پیش نوشته شده است. انتقادی که خودم در حین خواندن داشتم این بود که دیالوگ ها تصنعی بودند. دکتر آدمیت را آن طور معرفی کرده و حالا با یک زن ازدواج موقت کرده و همه گفتگو ها در مورد عرفان و خدا باشد. به پایان که رسیدم هم فهمیدم کمال پری روح بوده و چندسال پیش شهید شده. اصلا چرا باید برای دکتری که بی دین است و عقل گرا چنین اتفاقی بوجود بیاید و در عرض دو هفته ایشان روزه گیر شود. آن هم یک هفته زودتر پیشواز ماه رمضان برود. بنظرم داستان دقیق نبود. البته برای دست گرمی هم بد نبود.