یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

 امروز یادداشت های سال قبل را مرور می کردم. یکی از خوبی های یادداشت روزانه همین است. می بینی یکسال پیش چه هدفها و مطالبی را دنبال می کردی و حالا چه می کنی. اگر ببینی در مسیری هستی که در سال های قبل بوده ای که امیدوار می شوی به دنبال هدفت هستی و اگر ببینی که یادداشت امروزت با سال گذشته ات زمین تا آسمان فرق دارد خودت را یکبار دیگر بررسی می کنی که چرا در این یکسال اعوجاج پیدا کرده ای

قسمتی از یادداشت یک سال پیش در چنین روزی

۱۸:۱۶) با همه این کم کاری هایی که این چند روز آخر کرده و می کنم ولی خیلی خوشحالم که هفتاد و چهار روز دوام آوردم هم در یادداشت نویسی و هم در رونویسی. این برای من فوق‌العاده ارزشمند است. شاید که نه، قطعا اگر این عهد نود روزه نبود من قطعا دوام نمی آوردم. بدیهی هم هست که دوام نیاورم چون که انتهایی برای هدفم نداشتم. این عهد نود روزه بزرگترین مزیت تداوم این کار شد و ان شاالله آن را در سال آینده هم به کار خواهم گرفت.