یادداشت روز ۳ فروردین ماه ۱۴۰۴
در آزاد نویسی امروز این جملات را نوشتم :
در عرصه نوشتن و نویسندگی هیچ وقت به مقصد نمی رسی چرا چون حدیقفی ندارد و تا آخرین لحظه عمر محکوم به رشد و پیشرفت هستی و نباید در هیچ زمانی احساس رضایت کنی
باید با نوشتن جامعه را ساخت و با نوشتن است که جامعه ساخته می شود. با مطالعه است که جامعه ساخته می شود نه با هرزه گردی، هرزه دیدن و هرزه خواندن اینها مضر جامعه است و رشد و شکوفایی جامعه با خواندن و نوشتن است.
همیشه می توان جسور بود و حرف خود را زد در این صورت باید انسان حر باشد آزاد باشد اگر بدهکار کسی بود نمی تواند این حریت را بدست بیاورد و لذا همیشه حرفش را می خورد و یا خوخوری می کند.
غفلت در نوشتن یعنی مرگ، غفلت در نوشتن یعنی روزمرگی، غفلت در نوشتن یعنی بی هوا زیستن.
اینستاگرام و همه را کنار گذاشتم خیلی خوب کاری کردم و باید زودتر این کار را می کردم چرا چون واقعاً وقت گیر است و وقتم را از نفس می انداخت.
با نوشتن است که انسان ماندگار می شود.
کند نویسی همیشه نشانه دقیق نویسی نیست و همینطور تند نویسی نشانه بی دقتی نیست. اصلا این تند نویسی خودش نوعی تمرکز است و تمرکز را در آزاد نویسی می توان افزایش داد.
رشد حلزونی خصیصه نویسندگی است. حلزون آرام آرام حرکت می کند و نوشتن هم جز با حروف و در پی آن کلمه ایجاد می شود. و در پی آن جمله و در پی آن داستان و در پی آن رمان. پس همین رشد در نویسندگی در حروف نهفته است آرام آرام رشد اتفاق می افتد.
