یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

 از بچگی که در مجالس عزاداری و روضه خوانی شرکت می کردم در غالب اوقات بعد از مجلس یک احساس خیلی خوبی پیدا می کردم انگار سبک می شدم و یک نشاط خاصی پیدا می کردم این حالت فقط در این گونه مجالس بر من مستولی می شد و هیچ جای دیگر نمی توانستم پیدا کنم. همیشه مهمترین دغدغه ای که داشتم این بود که چطوری می تونم این حس را نگه دارم و باهاش زندگی کنم چونکه تو کارام و روابطم خیلی اثر گذارم بود و لذت می بردم ولی متاسفانه بعد از چند روز همه چیز به حالت قبل از مجلس برمی گشت و اون حالت انبساط روحی  کم رنگ و کم رنگ تر میشد و در نهایت تمام میشد.

چند روز پیش قسمتی از کتاب هدف خلقت حضرت آیت الله مهدوی را مطالعه میکردم به داستانی برخورد کردم که متوجه شدم اصحاب پیامبر هم همین دغدغه را داشتند! شخصی از حضرت باقر ع می پرسد وقتی که با شما هستیم دلهای ما نرم و هیچ تعلقی به دنیا نداریم ولی وقتی که از خدمت شما میرویم دوباره دنیا به ما روی می آورد. حضرت باقر ع فرمودند اصحاب پیامبر هم همین سوال را از رسول الله داشتند و ایشان در جواب فرمودند:هرگز،(این نفاق نیست) اینها وسوسه های شیطان است که شمارا به دنیا تشویق می کند، به خدا سوگند آگر شما به همان حالی که خودتان را توصیف کردید می ماندید هر آینه فرشتگان دست در دست شما می گذاردند و بر روی آب راه می رفتید.

سخنرانی های آیت الله مهدوی برام همیشه تر و تازست خیلی دوست دارم پا منبرهای ایشون بشینم صحبتهایش خیلی روان و ساده و در عین حال پرمحتوا و حکیمانه است. امسال تو صحبتهاشون مطالبی رو مطرح کردند که پی به یکی از نقاط ضعفم بردم؛خیلی برام جالب بود. چیزی اصلا بهش توجهی نمیکردم حالا  در مرکز ثقل توجهاتم قرار گرفته.