یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

در مقطع یک ماه و چهل روز گذشته تونستم سه چهار کتاب در مورد موضوعی که توجهم را جلب کرده بود مطالعه کنم و ان شاء الله با خرید چند کتاب دیگر همچنان ادامه خواهد داشت نتیجه این مطالعات برام بسیار عالی بود خیلی افق دیدم رو نسبت به مسئله ای که دنبال می کردم باز کرد و از این بابت خیلی خوشحالم و البته صد افسوس که چرا تا پیش از این نسبت به این مسئله غافل بودم.

یکی از این کتابهایی که مطالعه کردم کتاب "رحمت واسعه" مجموعه بیانات کوتاه حضرت ایت الله العظمی بهجت ره بود. خیلی این کتاب مفیده و مطالعه اون رو بهتون پیشنهاد می کنم. در صفحه 194 این کتاب آقای بهجت تلنگری بهمون زدند که ذکر آن خالی از لطف نیست.

سعد وقاص، پدر عمر سعد، با اینکه از اصحاب شورا بود و با علی بیعت نکرد و از معاویه هم مهمتر بود، وقتی به معاویه رسید، گفت: السلام علیک ایها الملک! درود بر تو ای پادشاه. معاویه  به او اعتراض کرد که چرا امیرالمومنین نمی گویی؟ گفت: از این راهی که تو این منصب را به دست آوردی، اگر به من می دادند، نمی پذیرفتم!

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم . این طور نیست که آنها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت.به خدا پناه می بریم!